Ισως και τελος

δε με νοιαζει πως περνας, δε θυμαμαι αν υπαρχεις,
δε νομιζω να πονας οπως πονω,
ουτε να νιωθεις μονος.
η σιωπη μου τωρα πια εγινε δρομος,
χωρος για μοναξια κι αληθειες,
τοπος που μονο εγω θα ζω, χωρις ονειρεμενες νυχτες.
χωρος μικρος και αδειανος, μα ταυτοχρονα μεγαλος,
φαρδυς σε πλατος λησμονιας,
μακρυς στου χρονου καλλος.
κι οταν θα λες πως μ |αγαπας, κι οταν θα ιδρωνεις,
οταν στο πλαι θα κοιτας,
κανοντας πως θυμωνεις
οταν, τ| ονομα μου στη φωνη, καποια αλλη θα σου λειπει
κι οταν στο τελος θα γελας, μπροστα στην ιδια σου τη ληθη,
ισως εγω να σε κοιτω, και να σκεφτομαι αγαπη,
ισως μετα σ| αναζητω,
ισως μου λειπει κατι.
ισως ομως και να πονω, χωρις να σου το δειχνω,
και νοηματα ν| αναζητω σ| εναν τυχαιο στιχο.
και τελος, ισως να μην κοιταξω καν μεσα στα κρυα ματια,
ισως να φυγω αθορυβα, κρυφα, γι| αλλου νερου πηγαδια.
ισως να μην ημουνα ποτε και τοσο ερωτευμενη,
κι ισως απ| του ερωτα το φως μόνη η πειρα μενει.