Χάρτινες Μαντινάδες

Άλλη μια παραγωγική μέρα έφτασε στο τέλος της (ευτυχώς και επιτέλους / ζήτω γιούπι και όλα τα σχετικά).
Ούτε 80 χρονών να μουν, να χαίρομαι που τελειώνει η μέρα κ μπορώ να αποτραβηχτώ ήσυχα ήσυχα στο κρεββατάκι μου. Αν και, τώρα που η σκέψη ξαναβγαίνει φρεσκοεπεξεργασμένη απο τα σοκάκια του μυαλού, εδώ που τα λέμε και εντελώς μεταξύ μας... ούτε αυτό δεν είναι δυνατόν. πλέον. γαμώ τις σχολές μου μέσα γαμώ!
πόσο μαζόχα παίζει να 'μαι πια; μα πόσο;
||Πιο εύκολο μου φαίνεται, τ' αστέρια να μετρήσω, παρά τα μάτια σου τα δυο να τα ξελησμονήσω||.... ο Χριστός κι η Παναγία δλδ. μόνο που το τραβάς το χαρτάκι απ' το ημερολόγιο, νιώθεις μια κράμπα στο δάχτυλο πριν καν το διαβασεις. Την επομενη φορά θα πάρω με συνταγές μαγειρικής.

Mr Love ή Η επιστροφή στο Σπίτι

Το χιόνι πέφτει σε μικρές μικρές νιφάδες, στοιβάζονται πάνω στις παλαιότερες του είδους τους και μας σπάνε τα νεύρα. 5 ανθρώπους μετρήσαμε σήμερα να πέφτουν-τρώνε γλίστρες-τα μούτρα τους. Κάθε φορά που κατεβαίνω σκάλες αντηχεί στα ευαίσθητα ώτα μου το soundtrack του Vertigo που με αναγκάζει να πατάω σαν την γάτα και να γαντζώνομαι -ει δυνατόν- από τα κιγκλιδώματα. γαμάτα.
Αφού τα κατεφέρεις και μπεις στο μετρό (σέρνοντας), βλέπεις ένα σιχαμερό αυλάκι απο καφετιά σαπουνάδα και μικρά πετραδάκια να κόβει βόλτες αναμεσα στα καθίσματα. Κάθεσαι κι ανοίγεις ένα βιβλίο, ακούς μουσική, χαζεύεις. Κατεβαίνεις στη στάση, παρά τρίχα τρώς τα μούτρα σου στην πόρτα, προχωράς, κι άλλο χιόνι βάφεται πορτοκαλί στο φώς των φαναριών. Μπαίνεις στο σπίτι, στη Βουλή εξεράγη βόμβα μέσα σ' ένα κάδο σκουπιδιών. γαμάτα.
Ανοίγεις τηλεόραση, ο Mr Love προσπαθεί να τραγουδήσει μπροστά στην κριτική επιτροπή, που τραβάει τα μαλλιά της και πασχίζει να δημιουργήσει όλο και πιο εφέκτιβ προσβολές. "Όταν τραγουδάς οι κατσαρίδες στον υπόγειό μου πέφτουν σε κώμα"...
Αυτό θα πει Εμπνευση νομίζω...

Κάτω η μίρλα!

το πρώτο για την Τζανέτος

Ω ναι. Ήρθε λοιπόν η στιγμή να *ξανα*ξεκινήσω το μπλόγκινγκκκ. Απεχθάνομαι αυτήν την λέξη. Εντούτοις, χρειάζομαι να πάρω επιτέλους μπρος. Δεν πάει αλλο.

Δεν είναι ακριβώς ψυχοπλάκωμα, δεν είναι ακριβώς κατάθλιψη (αν και ετσι όπως πάμε εκεί θα καταλήξουμε, βάι βάι βάι).

Είναι αυτό το γαμημένο ανακάτεμα του "να πάτε να γαμηθείτε όλοι σας", με λίγο "άι σιχτίρ" και μια τρανή δόση του κλασικού "Βαριέμαι". Με κεφαλαίο.

Ξεκινώ τις ||Μέρες Νέες|| με την αγαπημένη μου φράση αυτό το διαστημα: Δεν είναι ζωή αυτή που ζούμε!

Τί διάολο σχολή είναι αυτή ρε; Μας δουλεύουν ομαδικώς; Αλλη δουλειά δεν είχαμε, να καθόμαστε όόόόόόόλη μέρα σαν φρικς μπροστά σε μια οθόνη - είναι κ δεκατριάρα η μαλακισμένη και μου 'χει βγάλει τα όματα. Να μας βγαίνει ο κώλος σε ξενύχτια πάνω απο ένα ΓΑΜΟσχέδιο και στο τέλος να σου πετάνε το 3.3 στη μούρη, να σου χτυπάνε συμπονετικά τον ώμο και να λες κι ευχαριστώ!

Αργόστροφο ξεκίνημα, αντε, θα τις σκατώσω και τις νέες μέρες. Γιούπι.