Νομίζω θα αρχισω να ξεχναω να σκεφτομαι.
Η βαρεμαρα χτυπαει κοκκινο και καθε φορα που συμβαινει αυτο, η υπνηλια την ακολουθει κατα ποδας. Ωιμε!
Δυστυχισμενα δυστυχισμενα πλασματα, που για υψηλοτερες πνευματικες διεργασιες δεν εχετε κατανοηση, που οι πυλες του φιλοσοφημενου νου θα παραμενουν αιωνια κλειστες! Δυστυχισμενα πλασματα, τοση γνωση σάς στερειται, τοση σοφια σταζει σπαταλα και περναει φευγαλεα απο τα αναισθητα ωτα σας, χωρις να προκαλεσει την παραμικρη συγκινηση, χωρις να διεγειρει ουτε ενα κυτταρο ανθρωπινης συγκινησης.
Ποιός θεος σας καταραστηκε, ανθρωποειδη κελυφη, να μην εχετε σκια δικη σας, στου ηλιου τη θωρια να τρεμετε, μπροστα στις νεφελες της ληθης να κυρτωνετε υποτακτικα τη ραχη... Υπηρετες της ιδιας σας πειθαρχημενης απαθειας, ζωντα ζωα που ζουν χωρις ζωη, κογχες αδειες μεσα σε ωμα κουφαρια, βλεμματα φτωχα καθε σπιθας, θωρηκτα ακινητοποιημενα στην ανεση της αδρανειας. Ω πλασματα της νυχτας δυστυχισμενα, στα Ταρταρα γεννηθηκατε, σε κώμα μεσα ζειτε και απο αποριας αθλιο κυμα θα πνιγειτε. ΖωΥφια, καταθλιπτικες υπαρξεις, για μια τελευταια φορα σας καλω στον χορο της ζωης, της μουσικης, των αισθησεων, εδω που ολα εχουν το χρωμα του μελιου που πηγαζει απο την πευκη, που ο κεδρος δινει τους αρωματικους χυμους του για προσκεφαλο στους φιλοσοφους, που απο τα ρυακια των ορεων κυλαει το νερο της γνωσης. Σε σας φωναζω, σε ωτα μη ακουοντα, οφθαλμοι αώματοι, μυτες απονεκρωμενες και γλωσσες γυμνες απο τραγουδια. Σε σας φωναζω, πλασματα που τα χερια σας ουτε ενα πουπουλο κοσμει, που τα ποδια σας ριζωμενα στις πλαγιες, σας βροχοι αεναης ακινησιας στεκουν.
Που ψυχη τε και σωματι φυλακισμενοι, στα δεσμα ενος Δεσμώτη που εσεις διαλλεξατε, που μπροστα στην ομορφια του κοσμου απαθεις αλλου κοιτατε.
Ω πλασματα δυστυχισμενα, αμοιροι σκλαβοι των ψυχων σας, αφου τοση ωρα σας καλω και με απογνωση φωναζω, αφου λοιπον στις θεσεις σας πεισματικα εμμενετε, σε χωματα αμμωδη και αλλοιωμενα, τοτε λοιπον αναρωτιεμαι μηπως η μοιρα αυτη σας αξιζει, αυτην διαλλεξατε, αυτην εκλεξατε, αυτην εξυψωσατε σε βαθρο χρυσαφενιου βασιλεα...
Εχετε γεια! πλασματα της αβυσσου, της απυθμενης βλακειας, του ανειπωτα ραθυμου ποδοβολητου ζαλισμενου κοπαδιου προβατων, μεινετε στις στον δικο σας κοσμο και αφηστε με εμενα πισω, να χορευω με τις μουσες.
9.2.10
6.2.10
Εξ αφορμης ωραιας
Ω ναι... Σαν να ξαναπλησιαζει ο παλιος εαυτος.
μεσα απο τραγουδια, απο ερωτες παιδικους, απο νοτες, ονειροπολησεις, ρομαντικη γαληνη.
αυτην επιδιωκω, ρομαντικη γαληνη.
αυτην που ειχα, που με διακατειχε εξ ολοκληρου την εποχη που εγραφα, και εγραφα, και εγραφα...
οι ιδεες φευγανε το ιδιο ευκολα απο το νου οπως οι ανασες απ το στηθος.
σημερα ολο κ πιο δυσκολο, αναμεσα σε αγνωστους που γραφουν γελωντας για σεξ, για ||γαμησια||, για ||πουτσους|| και ||μουνια||
ποσο δυσκολο να κρατηθω στη θεση μου, εκει οπου αισθανομαι ανετα, οτι ζω ως εγω, ως ο εαυτος μου...
δυο ματια που κοιτουν διχως ντροπη, μα συναμα με μια παιδικη αθωα πονηρια, που με τρελαινει.
τι ωθει τους ανθρωπους να γινονται ωμοί, ολο και περισσοτερο ωμοί;
παντα ετσι ηταν; παντα σπαγαμε πλακα για το καθετι; ακομα και για το πιο ιδιαιτερο, το πιο μυστυριωδως ωραιο, το απλα ομορφο, το φυλαγμενο σαν φυλαχτο στη σκεψη;
ευφυια αυτη τη στιγμη φαινεται πως σημαινει να εισαι οσο πιο καυστικος και κυνικος, σαρκαστικος και επιτυχημενα χαιρεκακος γινεται. να γελοιοποιεις με λεκτικη χαρη τις αδυναμιες του αλλου, να του τις τριβεις στη μουρη κ να λες: ||κοιτα ποσο λουζερ εισαι, ποσο αθωος!, πασχεις ανθρωπέ μου, πασχεις!||
απαιτειται σημερα να παραβεις καθε λογικο οριο του εαυτου σου, με τον πιο παραλογο και παραταιρο τροπο: αποστασιοποιησου απο τις ||σάχλες|| του ευρυτερου συνολου, γινε ||ψαγμενος|| χωρις να γινεις κουραστικος, ουτε τρεντυ ουτε εμο, ουτε γκευ αν γινεται. συγρονως πρεπει να φροντισεις να βελτιωσεις το μπλακ χιουμορ σου, τον κυνισμο που ολοι κρυβουμε μεσα μας. προετοιμασου, εσω ετοιμος να φας τον κοσμο, πριν σε φαει αυτος. ξεχωρισε, μην γινεις ||μαζα|| αλλα ταυτοχρονα υποστηριζε τις ||σωστες αποψεις|| της. το καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να τις παρουσιασεις σαν δικες σου, ει δυνατον λεγε παντα οτι ολα ξεκινησαν απο σενα, παιξτο πως εισαι το κεντρο του κοσμου ενω δειχνεις οτι δε σου καιγεται καρφι, νιωσε κουλ ενω απο μεσα τρεμεις. εχε για καθε σου σκεψη μια λογικη αφορμη. μη βγαινεις απ το ||εδω και τωρα||
και οσο αυτο το παραδοξο συνεχιζει, αν καποιος ξεφυγει απο το ιερο προτυπο κ οντως φανει διαφορετικος, αναλογα με τις συγκυριες θα εξετασθει η περιπτωση του, θα αναλυθει λιγακι, θα αναλωθει σε διαφορες παρεες συζητησεων και ισως παρει την πρασινη σταμπα και αποχωρησει με αξιοπρεπεια απο τον κοσμο των ||κοινων θνητων||, των δεμενων στα μοιραια παθη τους individuum. αν οχι, εισαι φρικ κ κανενας δε θα ξαναασχοληθει για πολυ καιρο μαζι σου.
...στη ζωη σου μπορεις να χαρεις, αλλα μην το κανεις πολυ φανερα γιατι μπορει να φανει οτι δεν χαιρεσαι συχνα κ οτι χαιρεσαι πολυ που χαρηκες πολυ! και προς θεου, μην κλαψεις μπροστα σε κατι ομορφο, ουτε σε κατι ασχημο, τι ευκολα που χανεις το εδαφος κατω απ τα ποδια σου, τι ευκολα που παραδιδεις τα οπλα...
θα πρεπε να ντρεπεσαι; μα φυσικα! οχι; οκ οχι τοτε, οτι πει το κοινο. οτι σκεφτουν οι αλλοι για σενα; δε σου καιφεται καρφι; μηπως σου τελειωσαν τα καρφια; μηπως δεν εχεις αναπτηρα; να το κοιταξεις...
Έλα τώρα, οχι σε μας αυτα, μουρη θες να πουλησεις παλι; Κι οταν σε παρουν χαμπαρι κ σ|το πουν κοιτας στο πλάι. Συγγνωμη δε σας ακουσα. Επιβεβαιωση ψαχνεις; ΝΑΙ. Μα σε καθε λεξη; Σε καθε σκεψη; Σε καθε τόνο και σε κάθε πόνο; Κι όταν δεν την παίρνεις, την παιρνει ο αλλος. Κι όταν το προστυχοποιημενο μυαλο δει πισω απο τις λεξεις, κάτι θα λαμψει κ θα σβησει.
και παλι, οσο τα συζητας ολα τουτα και δουν το φως της δημοσιοτητας (δηλ ματια αλλα απο τα δικα σου), τοτε δικαιολογησου. πες οτι ειχες αυπνιες κ τα εγραφες, οτι οσο ειλικρινης κ αν θες να φανεις απεναντι στους αλλους, εν τελει δεν τα πολυκαταφερνεις, γιατι θα σε παρεξηγησουν. μα ποσο χαμηλη αυτοπεποιθηση εχεις επιτελους, να καιθεσαι να κλαιγεσαι σε μια σελιδα για τους αλλους; για τον εαυτο σου δεν ζεις;
μαλλον, αν καταφερες να τον βρεις, ή αν δεν τον εχεις χασει ακομα. αν τον εχασες, ξαναβρες τον οπωσδηποτε, αλλιως θα εισαι δυστυχης. κ θα ειναι πιο ευκολο να σου ορμησουν τα λιονταρια.
μεσα απο τραγουδια, απο ερωτες παιδικους, απο νοτες, ονειροπολησεις, ρομαντικη γαληνη.
αυτην επιδιωκω, ρομαντικη γαληνη.
αυτην που ειχα, που με διακατειχε εξ ολοκληρου την εποχη που εγραφα, και εγραφα, και εγραφα...
οι ιδεες φευγανε το ιδιο ευκολα απο το νου οπως οι ανασες απ το στηθος.
σημερα ολο κ πιο δυσκολο, αναμεσα σε αγνωστους που γραφουν γελωντας για σεξ, για ||γαμησια||, για ||πουτσους|| και ||μουνια||
ποσο δυσκολο να κρατηθω στη θεση μου, εκει οπου αισθανομαι ανετα, οτι ζω ως εγω, ως ο εαυτος μου...
δυο ματια που κοιτουν διχως ντροπη, μα συναμα με μια παιδικη αθωα πονηρια, που με τρελαινει.
τι ωθει τους ανθρωπους να γινονται ωμοί, ολο και περισσοτερο ωμοί;
παντα ετσι ηταν; παντα σπαγαμε πλακα για το καθετι; ακομα και για το πιο ιδιαιτερο, το πιο μυστυριωδως ωραιο, το απλα ομορφο, το φυλαγμενο σαν φυλαχτο στη σκεψη;
ευφυια αυτη τη στιγμη φαινεται πως σημαινει να εισαι οσο πιο καυστικος και κυνικος, σαρκαστικος και επιτυχημενα χαιρεκακος γινεται. να γελοιοποιεις με λεκτικη χαρη τις αδυναμιες του αλλου, να του τις τριβεις στη μουρη κ να λες: ||κοιτα ποσο λουζερ εισαι, ποσο αθωος!, πασχεις ανθρωπέ μου, πασχεις!||
απαιτειται σημερα να παραβεις καθε λογικο οριο του εαυτου σου, με τον πιο παραλογο και παραταιρο τροπο: αποστασιοποιησου απο τις ||σάχλες|| του ευρυτερου συνολου, γινε ||ψαγμενος|| χωρις να γινεις κουραστικος, ουτε τρεντυ ουτε εμο, ουτε γκευ αν γινεται. συγρονως πρεπει να φροντισεις να βελτιωσεις το μπλακ χιουμορ σου, τον κυνισμο που ολοι κρυβουμε μεσα μας. προετοιμασου, εσω ετοιμος να φας τον κοσμο, πριν σε φαει αυτος. ξεχωρισε, μην γινεις ||μαζα|| αλλα ταυτοχρονα υποστηριζε τις ||σωστες αποψεις|| της. το καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να τις παρουσιασεις σαν δικες σου, ει δυνατον λεγε παντα οτι ολα ξεκινησαν απο σενα, παιξτο πως εισαι το κεντρο του κοσμου ενω δειχνεις οτι δε σου καιγεται καρφι, νιωσε κουλ ενω απο μεσα τρεμεις. εχε για καθε σου σκεψη μια λογικη αφορμη. μη βγαινεις απ το ||εδω και τωρα||
και οσο αυτο το παραδοξο συνεχιζει, αν καποιος ξεφυγει απο το ιερο προτυπο κ οντως φανει διαφορετικος, αναλογα με τις συγκυριες θα εξετασθει η περιπτωση του, θα αναλυθει λιγακι, θα αναλωθει σε διαφορες παρεες συζητησεων και ισως παρει την πρασινη σταμπα και αποχωρησει με αξιοπρεπεια απο τον κοσμο των ||κοινων θνητων||, των δεμενων στα μοιραια παθη τους individuum. αν οχι, εισαι φρικ κ κανενας δε θα ξαναασχοληθει για πολυ καιρο μαζι σου.
...στη ζωη σου μπορεις να χαρεις, αλλα μην το κανεις πολυ φανερα γιατι μπορει να φανει οτι δεν χαιρεσαι συχνα κ οτι χαιρεσαι πολυ που χαρηκες πολυ! και προς θεου, μην κλαψεις μπροστα σε κατι ομορφο, ουτε σε κατι ασχημο, τι ευκολα που χανεις το εδαφος κατω απ τα ποδια σου, τι ευκολα που παραδιδεις τα οπλα...
θα πρεπε να ντρεπεσαι; μα φυσικα! οχι; οκ οχι τοτε, οτι πει το κοινο. οτι σκεφτουν οι αλλοι για σενα; δε σου καιφεται καρφι; μηπως σου τελειωσαν τα καρφια; μηπως δεν εχεις αναπτηρα; να το κοιταξεις...
Έλα τώρα, οχι σε μας αυτα, μουρη θες να πουλησεις παλι; Κι οταν σε παρουν χαμπαρι κ σ|το πουν κοιτας στο πλάι. Συγγνωμη δε σας ακουσα. Επιβεβαιωση ψαχνεις; ΝΑΙ. Μα σε καθε λεξη; Σε καθε σκεψη; Σε καθε τόνο και σε κάθε πόνο; Κι όταν δεν την παίρνεις, την παιρνει ο αλλος. Κι όταν το προστυχοποιημενο μυαλο δει πισω απο τις λεξεις, κάτι θα λαμψει κ θα σβησει.
και παλι, οσο τα συζητας ολα τουτα και δουν το φως της δημοσιοτητας (δηλ ματια αλλα απο τα δικα σου), τοτε δικαιολογησου. πες οτι ειχες αυπνιες κ τα εγραφες, οτι οσο ειλικρινης κ αν θες να φανεις απεναντι στους αλλους, εν τελει δεν τα πολυκαταφερνεις, γιατι θα σε παρεξηγησουν. μα ποσο χαμηλη αυτοπεποιθηση εχεις επιτελους, να καιθεσαι να κλαιγεσαι σε μια σελιδα για τους αλλους; για τον εαυτο σου δεν ζεις;
μαλλον, αν καταφερες να τον βρεις, ή αν δεν τον εχεις χασει ακομα. αν τον εχασες, ξαναβρες τον οπωσδηποτε, αλλιως θα εισαι δυστυχης. κ θα ειναι πιο ευκολο να σου ορμησουν τα λιονταρια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)