Εξ αφορμης ωραιας

Ω ναι... Σαν να ξαναπλησιαζει ο παλιος εαυτος.
μεσα απο τραγουδια, απο ερωτες παιδικους, απο νοτες, ονειροπολησεις, ρομαντικη γαληνη.
αυτην επιδιωκω, ρομαντικη γαληνη.
αυτην που ειχα, που με διακατειχε εξ ολοκληρου την εποχη που εγραφα, και εγραφα, και εγραφα...
οι ιδεες φευγανε το ιδιο ευκολα απο το νου οπως οι ανασες απ το στηθος.
σημερα ολο κ πιο δυσκολο, αναμεσα σε αγνωστους που γραφουν γελωντας για σεξ, για ||γαμησια||, για ||πουτσους|| και ||μουνια||
ποσο δυσκολο να κρατηθω στη θεση μου, εκει οπου αισθανομαι ανετα, οτι ζω ως εγω, ως ο εαυτος μου...
δυο ματια που κοιτουν διχως ντροπη, μα συναμα με μια παιδικη αθωα πονηρια, που με τρελαινει.
τι ωθει τους ανθρωπους να γινονται ωμοί, ολο και περισσοτερο ωμοί;
παντα ετσι ηταν; παντα σπαγαμε πλακα για το καθετι; ακομα και για το πιο ιδιαιτερο, το πιο μυστυριωδως ωραιο, το απλα ομορφο, το φυλαγμενο σαν φυλαχτο στη σκεψη;
ευφυια αυτη τη στιγμη φαινεται πως σημαινει να εισαι οσο πιο καυστικος και κυνικος, σαρκαστικος και επιτυχημενα χαιρεκακος γινεται. να γελοιοποιεις με λεκτικη χαρη τις αδυναμιες του αλλου, να του τις τριβεις στη μουρη κ να λες: ||κοιτα ποσο λουζερ εισαι, ποσο αθωος!, πασχεις ανθρωπέ μου, πασχεις!||
απαιτειται σημερα να παραβεις καθε λογικο οριο του εαυτου σου, με τον πιο παραλογο και παραταιρο τροπο: αποστασιοποιησου απο τις ||σάχλες|| του ευρυτερου συνολου, γινε ||ψαγμενος|| χωρις να γινεις κουραστικος, ουτε τρεντυ ουτε εμο, ουτε γκευ αν γινεται. συγρονως πρεπει να φροντισεις να βελτιωσεις το μπλακ χιουμορ σου, τον κυνισμο που ολοι κρυβουμε μεσα μας. προετοιμασου, εσω ετοιμος να φας τον κοσμο, πριν σε φαει αυτος. ξεχωρισε, μην γινεις ||μαζα|| αλλα ταυτοχρονα υποστηριζε τις ||σωστες αποψεις|| της. το καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να τις παρουσιασεις σαν δικες σου, ει δυνατον λεγε παντα οτι ολα ξεκινησαν απο σενα, παιξτο πως εισαι το κεντρο του κοσμου ενω δειχνεις οτι δε σου καιγεται καρφι, νιωσε κουλ ενω απο μεσα τρεμεις. εχε για καθε σου σκεψη μια λογικη αφορμη. μη βγαινεις απ το ||εδω και τωρα||
και οσο αυτο το παραδοξο συνεχιζει, αν καποιος ξεφυγει απο το ιερο προτυπο κ οντως φανει διαφορετικος, αναλογα με τις συγκυριες θα εξετασθει η περιπτωση του, θα αναλυθει λιγακι, θα αναλωθει σε διαφορες παρεες συζητησεων και ισως παρει την πρασινη σταμπα και αποχωρησει με αξιοπρεπεια απο τον κοσμο των ||κοινων θνητων||, των δεμενων στα μοιραια παθη τους individuum. αν οχι, εισαι φρικ κ κανενας δε θα ξαναασχοληθει για πολυ καιρο μαζι σου.
...στη ζωη σου μπορεις να χαρεις, αλλα μην το κανεις πολυ φανερα γιατι μπορει να φανει οτι δεν χαιρεσαι συχνα κ οτι χαιρεσαι πολυ που χαρηκες πολυ! και προς θεου, μην κλαψεις μπροστα σε κατι ομορφο, ουτε σε κατι ασχημο, τι ευκολα που χανεις το εδαφος κατω απ τα ποδια σου, τι ευκολα που παραδιδεις τα οπλα...
θα πρεπε να ντρεπεσαι; μα φυσικα! οχι; οκ οχι τοτε, οτι πει το κοινο. οτι σκεφτουν οι αλλοι για σενα; δε σου καιφεται καρφι; μηπως σου τελειωσαν τα καρφια; μηπως δεν εχεις αναπτηρα; να το κοιταξεις...
Έλα τώρα, οχι σε μας αυτα, μουρη θες να πουλησεις παλι; Κι οταν σε παρουν χαμπαρι κ σ|το πουν κοιτας στο πλάι. Συγγνωμη δε σας ακουσα. Επιβεβαιωση ψαχνεις; ΝΑΙ. Μα σε καθε λεξη; Σε καθε σκεψη; Σε καθε τόνο και σε κάθε πόνο; Κι όταν δεν την παίρνεις, την παιρνει ο αλλος. Κι όταν το προστυχοποιημενο μυαλο δει πισω απο τις λεξεις, κάτι θα λαμψει κ θα σβησει.
και παλι, οσο τα συζητας ολα τουτα και δουν το φως της δημοσιοτητας (δηλ ματια αλλα απο τα δικα σου), τοτε δικαιολογησου. πες οτι ειχες αυπνιες κ τα εγραφες, οτι οσο ειλικρινης κ αν θες να φανεις απεναντι στους αλλους, εν τελει δεν τα πολυκαταφερνεις, γιατι θα σε παρεξηγησουν. μα ποσο χαμηλη αυτοπεποιθηση εχεις επιτελους, να καιθεσαι να κλαιγεσαι σε μια σελιδα για τους αλλους; για τον εαυτο σου δεν ζεις;
μαλλον, αν καταφερες να τον βρεις, ή αν δεν τον εχεις χασει ακομα. αν τον εχασες, ξαναβρες τον οπωσδηποτε, αλλιως θα εισαι δυστυχης. κ θα ειναι πιο ευκολο να σου ορμησουν τα λιονταρια.