Ω ναι. Ήρθε λοιπόν η στιγμή να *ξανα*ξεκινήσω το μπλόγκινγκκκ. Απεχθάνομαι αυτήν την λέξη. Εντούτοις, χρειάζομαι να πάρω επιτέλους μπρος. Δεν πάει αλλο.
Δεν είναι ακριβώς ψυχοπλάκωμα, δεν είναι ακριβώς κατάθλιψη (αν και ετσι όπως πάμε εκεί θα καταλήξουμε, βάι βάι βάι).
Είναι αυτό το γαμημένο ανακάτεμα του "να πάτε να γαμηθείτε όλοι σας", με λίγο "άι σιχτίρ" και μια τρανή δόση του κλασικού "Βαριέμαι". Με κεφαλαίο.
Ξεκινώ τις ||Μέρες Νέες|| με την αγαπημένη μου φράση αυτό το διαστημα: Δεν είναι ζωή αυτή που ζούμε!
Τί διάολο σχολή είναι αυτή ρε; Μας δουλεύουν ομαδικώς; Αλλη δουλειά δεν είχαμε, να καθόμαστε όόόόόόόλη μέρα σαν φρικς μπροστά σε μια οθόνη - είναι κ δεκατριάρα η μαλακισμένη και μου 'χει βγάλει τα όματα. Να μας βγαίνει ο κώλος σε ξενύχτια πάνω απο ένα ΓΑΜΟσχέδιο και στο τέλος να σου πετάνε το 3.3 στη μούρη, να σου χτυπάνε συμπονετικά τον ώμο και να λες κι ευχαριστώ!
Αργόστροφο ξεκίνημα, αντε, θα τις σκατώσω και τις νέες μέρες. Γιούπι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου