Το χιόνι πέφτει σε μικρές μικρές νιφάδες, στοιβάζονται πάνω στις παλαιότερες του είδους τους και μας σπάνε τα νεύρα. 5 ανθρώπους μετρήσαμε σήμερα να πέφτουν-τρώνε γλίστρες-τα μούτρα τους. Κάθε φορά που κατεβαίνω σκάλες αντηχεί στα ευαίσθητα ώτα μου το soundtrack του Vertigo που με αναγκάζει να πατάω σαν την γάτα και να γαντζώνομαι -ει δυνατόν- από τα κιγκλιδώματα. γαμάτα.
Αφού τα κατεφέρεις και μπεις στο μετρό (σέρνοντας), βλέπεις ένα σιχαμερό αυλάκι απο καφετιά σαπουνάδα και μικρά πετραδάκια να κόβει βόλτες αναμεσα στα καθίσματα. Κάθεσαι κι ανοίγεις ένα βιβλίο, ακούς μουσική, χαζεύεις. Κατεβαίνεις στη στάση, παρά τρίχα τρώς τα μούτρα σου στην πόρτα, προχωράς, κι άλλο χιόνι βάφεται πορτοκαλί στο φώς των φαναριών. Μπαίνεις στο σπίτι, στη Βουλή εξεράγη βόμβα μέσα σ' ένα κάδο σκουπιδιών. γαμάτα.
Ανοίγεις τηλεόραση, ο Mr Love προσπαθεί να τραγουδήσει μπροστά στην κριτική επιτροπή, που τραβάει τα μαλλιά της και πασχίζει να δημιουργήσει όλο και πιο εφέκτιβ προσβολές. "Όταν τραγουδάς οι κατσαρίδες στον υπόγειό μου πέφτουν σε κώμα"...
Αυτό θα πει Εμπνευση νομίζω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου