Όλα παλι απ| την αρχη
κ εγω δειλιαζω
πώς ξεχνιεται τοσος πονος;
πώς ασπριζει τοση μαυρη γη; καμενη...
για δευτερη μερα δεν νυχτωνει
και τα πνευματα κοιμουνται ακομα
βαρια στις γωνιες τις ομιχλης.
σε διακρινω καπου εκει μαζι τους
ακινητος στεκεις και κοιτας
ολο με περίμενες
ολο σε περίμενα.
δεν εχω δυναμη να συνεχισω,
δεν ελπιζω να μου βγει σε καλο.
μονο να σε κοιτω μπορω
και να σε σκεφτομαι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου