Για άλλη μια φορά, σου γράφω απ| το σκοταδι.
Ξερω πως δεν μ ακους κι ομως σου γραφω.
Βλεπεις, η απουσια σου μου εγινε συνηθεια.
Ησουν αλλωστε ποτε εδω;
Λεξεις λεξεις λεξεις χωρις νοημα,
τις ελευθερωνω για να μην μου κυριαρχουν τη σκεψη.
Προσπαθωντας να εχουν μελωδια οι στροφες,
Μια πιο ησυχη απ| τη ζωη που ζω αυτες τις μερες.
Μια πιο ωραια, πιο φιλοσοφημενη, πιο αρμονικη.
Μια ζωη που χορευει σε αλλωνων ρυθμο,
ενω προσπαθει να θυμαται τον δικο μου:
||Αναμεσα στα φυλλα που ανυπομονουν να πεσουν,
και στα σταχυα που δε θελουν ποτε τους να λυγισουν,
εκει αναμεσα η ομορφια,
καπου εκει με περιμενεις||.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου